Tελικά,η λογική είναι ''όπλο'' των πολλών...

Ιστορικά,η έννοια της  λογικής αποτελούσε πάντα το πρόσχημα με το οποίο, η εκάστοτε εξουσία και οι συμπυκνωμένες σε αυτήν παραγωγικές σχέσεις δικαιολογούσαν την ύπαρξή και τη διαιώνισή τους με όριο πάντα τη συναίνεση του πλήθους.Όταν το τελευταίο υπερέβαινε αυτό το όριο,οι  κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες υποβάλλονταν σε ριζικό ανασχηματισμό.

Σημείο αναφοράς  και  χαρακτηριστικό παράδειγμα της  ιδιοποίησης της  ‘’λογικής’’ από τα κράτη,είναι η φράση του μεγάλου φιλοσόφου Χέγκελ(Georg W.F. Hegel,1770-1831) « ’O,τι είναι πραγματικό είναι λογικό-και ό,τι είναι λογικό είναι πραγματικό »,που αναγορεύθηκε σε βασιλική φιλοσοφία του πρωσικού κράτους.Δεν ήταν παρά ιεροποίηση των δεδομένων καταστάσεων,καθαγιασμός του δεσποτισμού,του αστυνομικού και δικαστικού κράτους,της λογοκρισίας.Έτσι την κατάλαβαν  τουλάχιστον, ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο 3^ος(Friedriech-Wilhelm III,1770-1840)και οι υπήκοοί του.*

Ωστόσο,η φράση του Χέγκελ,είχε τελείως διαφοροποιημένη ερμηνεία από εκείνη που έδωσε ο Φρειδερίκος,ο οποίος φυσικά δε μπορούσε να πράξει και διαφορετικά.Συγκεκριμένα,ο Χέγκελ εννοούσε πως ό,τι υπάρχει,δεν είναι κατ’ανάγκην και πραγματικό,αλλά χρειάζεται περαιτέρω προσδιορισμούς.Για να είναι δηλαδή κάτι πραγματικό,πρέπει να διακρίνεται από ‘’αναγκαιότητα’’,να είναι οπωσδήποτε ‘’αναγκαίο’’.Και εφόσον είναι αναγκαίο,αποδεικνύεται τελικά και λογικό.Συνεπώς,ένα οποιοδήποτε κυβερνητικό μέτρο-για παράδειγμα μια φορολογική διάταξη- δε μπορεί να είναι πραγματικό,χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό.Εν ολίγοις,ένα τέτοιο μέτρο,μπορεί να αποτελεί δεδομένη πραγματικότητα,αλλά να είναι πραγματικά ανενεργό,μη αναγκαίο,άρα και παράλογο.

Αναμφισβήτητα,η φράση αυτή έχει διαχρονική ισχύ και ενσωματώνεται στη φαρέτρα όποιου προσπαθήσει να αποδείξει κατά πόσο είναι λογικές και ρεαλιστικές οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα,άρα και αναγκαίες ως προς την ύπαρξή τους.Για παράδειγμα,στις μέρες μας,η Ευρωπαϊκή Ένωση,οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου,τα αστικά κόμματα και παντός είδους ανδρείκελα,τονίζουν πως τα μνημόνια είναι η μόνη λογική και αναγκαία λύση.Ας εξετάσουμε λοιπόν για ποιούς τα μνημόνια είναι μονόδρομος.

Αρχικά,είναι αξιοσημείωτο ότι το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε λόγω των μνημονίων από το 120% στο 180% του ΑΕΠ,ενώ με την επιβολή του 3ου μνημονίου αναμένεται να αγγίξει το ποσοστό του 200% του ΑΕΠ.Το χρέος αυτό, που σύμφωνα με την έκθεση Βιωσιμότητας του ΔΝΤ(02/07/2015) δεν είναι βιώσιμο,καλούνται τόσα χρόνια να το πληρώσουν τα χαμηλά και μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα,με κάθε είδους φορολογικές επιβαρύνσεις(λ.χ.ΕΝΦΙΑ).Ένα χρέος,που ως δομικό ενδεχόμενο της καπιταλιστικής κρίσης,ποτέ δε δημιούργησαν τα στρώματα αυτά,αλλά εξαναγκάζονται να το πληρώσουν,γιατί μη λησμονούμε ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος για..όλους!Το κράτος του λόγου σε σύγχυση αφηγήσεων!

Επίσης,στα χρόνια της εποπτείας των μνημονίων,το ποσό των ανέργων ανέρχεται στους  1,5 εκατομμύρια ανθρώπους και παράλληλα,  6 εκατομμύρια  ζουν κάτω απ’το όριο της φτώχειας,ενώ σύμφωνα με την ελβετική εταιρεία ‘’Wealth –X’’ και την ελβετική τράπεζα ‘’UBS’’ 576  Έλληνες κατέχουν  88 δισεκατομμύρια δολάρια.(Βήμα,15/8/2015).Αναλυτικότερα, μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται 11 Έλληνες δισεκατομμυριούχοι που διαθέτουν περιούσια 18 δισεκατομμύρια δολάρια(2014),αυξάνοντας τη κατά 2 δισεκατομμύρια μέσα σε ένα χρόνο,και 565 που κατέχουν τα υπόλοιπα 70 δισεκατομμύρια δολάρια*.Συνειδητοποιούμε λοιπόν,πως την εποχή που κάποιοι απολύονταν κυνικά και γίνονταν  πραγματικά  βιοπαλαιστές βλέποντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους να μειώνονται συνεχώς, υπήρχαν και κάποιοι άλλοι(  1%),οι οποίοι είδαν την περιουσία τους  να ανέρχεται σε ποσοστό 56,1% του εγχώριου πλούτου(2014-Credit Suisse) έναντι 48,6 %  το 2007. Ως εκ τούτου,καταλήγουμε  στο συμπέρασμα πως τα μνημόνια,ως  δείγμα φιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων ,έχουν λογική και αναγκαιότητα μόνο για να ισορροπήσει η αστική τάξη την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους της.Παρ’όλα αυτά,παρουσιάζονται ότι αποσκοπούν στο κοινό καλό,στο συμφέρον του Έθνους…παρά τις διόλου ευκαταφρόνητες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες που εξακολουθούν να πυροδοτούν.Η λογική στο cresento της!

Όπως ακριβώς τα μνημόνια προωθούνται και επιβάλλονται για το κοινό καλό όλων των κοινωνικών τάξεων,το ίδιο συμβαίνει,λένε οι φιλισταίοι θιασώτες των αστών,και με τη Διατλαντική Συμφωνία ΤΤΙP μεταξύ των ΗΠΑ-Καναδά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Επειδή όμως,έχουμε το ελάττωμα να μην αποδεχόμαστε άκριτα  οτιδήποτε χωρίς επεξεργασία,αρκεί να ανατρέξουμε στο περιεχόμενο της συμφωνίας,η οποία κρίνεται την τρέχουσα περίοδο της κρίσης ως…αναγκαία(άρα και λογική;).Σκόπιμα θα αναφερθώ σε τέσσερις  πτυχές της Συμφωνίας αυτής.Πρώτον,είναι λογικό,παρ’όλο που οι διαπραγματευτές διέγνωσαν ότι με τη Συμφωνία θα επιβαρυνθεί η ατμόσφαιρα με 11 επιπλέον τόνους διοξειδίου του άνθρακα,να συναινούν ηχηρά σε αυτό,τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν δεσμεύσεις μείωσης των εκπομπών με τη Συμφωνία του Κιότο; *Δεύτερον,είναι λογικό να μην μπλοκάρεται πλέον ούτε το 40%  των εξαγωγών τροφίμων από  τις ΗΠΑ στην ΕΕ,τα οποία περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά;Τρίτον,είναι φυσιολογικό,τα δημόσια αγαθά της υγείας,της παιδείας,του νερού,να ιδιωτικοποιούνται; Ή μήπως είναι λογικό οι πολυεθνικές επιχειρήσεις,σύμφωνα με το Σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή-Κράτους(ISDS) να στρέφονται εναντίον των κυρίαρχων κρατών,διεκδικώντας αποζημίωση όταν oι αποφάσεις επηρεάζουν αρνητικά τα κέρδη τους;H απάντηση είναι μία: Είναι λογικό με βάση τους στρατηγικούς στόχους των πολυεθνικών και του κεφαλαίου,που δεν είναι άλλος από την επίτευξη του κέρδους,θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το περιβάλλον και τον άνθρωπο. 

…Για το Χέγκελ όμως,η πραγματικότητα δεν ήταν απαραίτητο στοιχείο των πολιτικών ή κοινωνικών καταστάσεων.Ο ίδιος τόνιζε ότι το 1789 η γαλλική μοναρχία είχε καταντήσει τόσο εξωπραγματική,τόσο στερημένη από κάθε ίχνος αναγκαιότητας,τόσο παράλογη,και δεν έμενε παρά να καταστραφεί από τη μεγάλη επανάσταση.Τότε το εξωπραγματικό ήταν η μοναρχία,και το πραγματικό,η επανάσταση.Καθώς,η ιστορία εξελίσσεται,ό,τι υπήρξε πραγματικό,γίνεται εξωπραγματικό,χάνει τη λογική και την αναγκαιότητά του να υπάρχει.

Στη σύγχρονη εποχή,ερχόμαστε αντιμέτωποι με  παράλογες και μη αναγκαίες συνθήκες.Ή μάλλον λογικές και αναγκαίες, μα για τους λίγους.Το ζήτημα είναι όμως ότι οι κοινωνίες-κράτη αποτελούνται από’’ πολλούς’’,και είναι παράλογο οι πολλοί να βυθίζονται στην εξαθλίωση,και οι’’ λίγοι’’ καθώς  εκμεταλλεύονται τους πρώτους,να ζουν με τρυφηλότητα.Επομένως,διανύουμε μια εξωπραγματική κατάσταση,ελλείψει λογικής και αναγκαιότητας.Εκείνοι τελικά, που έχουν για όπλο τους τη λογική,είναι οι ‘’πολλοί’’,και όταν πειστούν για τη λειτουργία και τη χρησιμότητα του,τότε η φράση του Χέγκελ  « Ό,τι στον κόσμο γεννηθεί,αξίζει στο τέλος να χαθεί »,θα γίνει πραγματικότητα,καταρρίπτοντας με ολοκληρωτική αποστροφή  την υπάρχουσα φαινομενική πραγματικότητα.

Σημείωση 1^η:O Λούντβιχ  Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας.Φρ.Ένγκελς.Σελ 151.Εκδόσεις:EΡΑΤΩ

Σημείωση 2^η:Θέλετε <<ισοδύναμα>>,Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον ‘’Ενικό’’

Σημείωση 3^η:Εφημερίδα ΠΡΙΝ,Κυριακή 17/6/2015