Δεν πρόκειται για ''τεχνική''...αλλά για πολιτική κρίση

Οι  εσωκομματικές εκλογές  στη  Ν.Δ.,που ήταν προγραμματισμένες να διεξαχθούν την Κυριακή, 22 Νοεμβρίου, αναβλήθηκαν λόγω  τεχνικού  προβλήματος  που  παρουσιάστηκε στο  ηλεκτρονικό σύστημα ψηφοφορίας.Έκτοτε,έως σήμερα πολλοί σχολιαστές  εμβρόντητοι, κάνουν  λόγο για κρίση στο εσωτερικό της  συντηρητικής  παράταξης που δε δύναται να διεξαγάγει και να ‘’κερδίσει’’   ούτε τις  δικές τις εκλογές.Η άποψη αυτή,δεν είναι καθόλου λανθασμένη.Άλλωστε,δύο μέρες τώρα  εξαπολύονται πυρά από τον ένα υποψήφιο στον άλλο,τίθενται ζητήματα συνεδρίου,καθώς και παραίτησης μελών της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής.Ωστόσο,η απόδοση  της κρίσης σε ‘’τεχνικά’’ ζητήματα και  ειδικά ο  χαρακτηρισμός της ως  απρόβλεπτης,υποβαθμίζει το σημαντικότερο νόημα της,που δεν είναι παρά πολιτικό και  χρονολογείται  -άμεσα -από τη στιγμή που προκηρύχθηκαν οι εσωκομματικές εκλογές,ενώ –έμμεσα- από την τελευταία πενταετία των σκληρών μνημονιακών πολιτικών.

Στην πραγματικότητα,τα γεγονότα που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα στο παραδοσιακό αστικό κόμμα είναι απόρροια μιας ενδογενούς αντίφασης των εν λόγω κομμάτων που ξεπροβάλλει σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης.Κατά τη διάρκεια  μιας τέτοιας κρίσης,παρουσιάζεται το αληθινό πρόσωπο των αστικών κομμάτων,καθώς καλούνται ως διαχειριστές των συμφερόντων της άρχουσας τάξης,να επιβάλλουν πρόδηλα  πλέον,φιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις,ασκώντας  δυσβάσταχτες  πολιτικές εναντίον των πληττόμενων  πλειοψηφικών στρωμάτων της κοινωνίας.Τα τελευταία δυσφορούν είτε ενεργητικά είτε παθητικά ενώπιον της οικονομικής κρίσης,με αποτέλεσμα να εντείνεται η δυσπιστία τους  ως προς το πολιτικό σύστημα*,και τα αστικά κόμματα που το εκπροσωπούν.Έτσι,η οικονομική-καπιταλιστική κρίση μετατίθεται στο επίπεδο του κοινοβουλίου με απόληξη τα κόμματα που διαπρυσίως το στηρίζουν.

Συγκεκριμενοποιώντας την ανάλυση μας,η  ενδογενής αντίφαση που  ξέσπασε την τελευταία πενταετία στη Νέα Δημοκρατία,οδηγώντας  σε βαθιά κρίση και ρήξη  το εσωτερικό της είναι η εξής: Σε συνθήκες  κρίσης του καπιταλισμού,για να εφαρμοστούν με βαρβαρότητα οι αντιλαϊκές πολιτικές του μνημονίου,αναπτύχθηκε μια φύσει  φυγόκεντρη και ακροδεξιά τάση στο εσωτερικό της(λ.χ.Αντώνης Σαμαράς, Μάκης Βορίδης,Άδωνις Γεωργιάδης),αποπροσανατολίζοντας ιδεολογικά την παράταξη που παραδοσιακά διατηρούσε μια λαϊκή βάση,μια κεντροδεξιά πολιτική κατεύθυνση.Η νέα αυτή τάση ήταν αναγκαίο κακό,για να εξαναγκαστεί η πλειοψηφία του λαού να υποστεί το βολονταρισμό των νεοφιλελεύθερων πολιτικών,στην προσπάθεια τους  να υπηρετήσουν την τάξη των κεφαλαιοκρατών,εξισορροπώντας τα απολεσθέντα κέρδη της.Σε περίπτωση που τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα αντιδρούσαν,οι δυνάμεις καταστολής έπρεπε να επεμβαίνουν βίαια τις περισσότερες φορές ώστε να αποτρέψουν  τέτοιου είδους  εντάσεις,όπως και έγινε σε πολλές περιπτώσεις.Σίγουρα,ένα τέτοιο εγχείρημα επιθέσεως  στον εργαζόμενο λαό,ήταν παράλογο αρχικά(πλέον δεν είναι…όταν το κάνει μια ‘’αριστερή’’ κυβέρνηση) να εκτελεστεί από κυβέρνηση με φιλολαϊκή αναφορά.Θα ήταν,επίσης και ανέντιμο,να επικαλείται το καλό του λαού κάποιος που προτείνει ως καθοριστική λύση για την κρίση,την αύξηση της φορολογίας,την ανεργία,τη μείωση των μισθών και άλλα.

Καθώς λοιπόν, αναγκαστικό επακόλουθο για την εφαρμογή των μέτρων ήταν η διαρραγή του δεσμού του αστικού αυτού κόμματος με το λαό,ταυτόχρονα γίνεται αισθητή η κρίση στο εσωτερικό.Η Νέα Δημοκρατία,εφόσον απομακρύνθηκε από το θεμελιώδη παράγοντα ,που με τη συναίνεση του τα αστικά κόμματα χρίζονται ως κυβερνήσεις στο κοινοβουλευτικό σύστημα,ηττήθηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις(25 Ιανουαρίου,21 Σεπτεμβρίου) όπως και στο δημοψήφισμα(5 Ιουλίου). Αντιλαμβανόμαστε πως,όσο η συγκυρία υποχρέωνε το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης σε μια ακροδεξιά στροφή,τόσο ο λαός απομακρυνόταν και αποδυνάμωνε τη δυναμική του(κόμματος) να παραμείνει στην κυβέρνηση.Ως εκ τούτου,στο εσωτερικό του κόμματος έγινε αντιληπτό ότι για να επιτευχθεί η ανάληψη της κυβέρνησης στο μέλλον,κρίνεται καθοριστική η ανάδυση της κεντροδεξιάς τάσης,που βρισκόταν σε λήθαργο την τελευταία πενταετία, ως αντίποδας στην ακροδεξιά.Η σύγκρουση αυτή οδήγσε σε κομματική κρίση,η οποία είναι αναπόφευκτη όσο διαρκεί η καπιταλιστική κρίση.Ακόμα και να επικρατήσει η κεντροδεξιά,κάθε άλλο παρά ευχάριστο θα είναι για τις ανάγκες των ζημιωμένων στρωμάτων,αφού ως πρόγραμμα θα έχει το κοινωνικό σφαγείο,γνωστό ως ‘’μνημόνιο’’.

Και ενόσω ο λαός παρακολουθεί να διαδραματίζεται αυτή η ‘’πάλη ιδεών’’  με τις αντιφατικές τάσεις στο εσωτερικό της ΝΔ,η φιλολαϊκή συγκυβέρνηση της ‘’αριστεράς’’ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλύπτει το κενό της  διάσπασης  του ορθολογικού αστικού κόμματος,φέρνοντας εις πέρας τους σχεδιασμούς της ολιγαρχίας με τη λεηλασία των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.Επομένως,το πολιτικό συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι,όσο ο λαός παραμένει δέσμιος στα όρια του κοινοβουλευτικού συστήματος και της λογικής της «ανάθεσης» στους «από τα πάνω»,τόσο η εξαπάτηση και  η καταλήστευσή του θα εντείνεται είτε με δήθεν αριστερό είτε με κεντροδεξιό είτε με ακροδεξιό προσωπείο. 

*Ποιός πρέπει να φοβάται την αποχή και γιατί;Kοινωνική Χειραφέτηση ( http://koinwnikhxeirafethsh.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html)