Aστική δημοκρατία και Φασισμός

Με αφορμή την πολιτικοκοινωνική συγκυρία που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια σε όλον τον δυτικό κόσμο επανέρχεται εμφατικά το ζήτημα της σχέσης μεταξύ αστικής δημοκρατίας και φασισμού. Στο συγκεκριμένο άρθρο επιχειρείται η ανάδειξη της αλληλεπίδρασης των δύο αυτών πολιτικών συστημάτων που ιστορικά αποδεικνύεται ότι διαθέτουν εγγενείς συγγένειες.

Είναι το δημοψήφισμα πεδίο ταξικής πάλης;

Αν εξεταστεί με μια ιδιαίτερη επιπολαίοτητα και επιφανειακά το ερώτημα αυτό,σίγουρα η απάντηση δε θα είναι δύσκολη.Το ‘’δίλημμα’’ που θέτει η κυβέρνηση με το ερώτημα της στο δημοψήφισμα, που προκήρυξε αιφνιδιαστικά ,είναι ‘’ΝΑΙ’’ στο πρόγραμμα που προτείνουν οι δανειστές και ‘’ΟΧΙ’’ στην σκληρή  αυτή πρότασή τους.Αυτό σημαίνει πως,όπως διευκρίνισε ο πρωθυπουργός,ακόμα και σε περίπτωση που επικρατήσει το ‘’ΟΧΙ’’ θα ξεκινήσει νέος κύκλος διαπραγματεύσεων ώστε να υπογραφεί ένα νέο,λιγότερο επιβαρυντικό συγκριτικά με το προτεινόμενο,’’Σύμφωνο Ανάπτυξης και Προόδου’’.Άρα  εφόσον το αποτέλεσμα θα είναι πάλι η χρηματοπιστωτική και πολιτική εξάρτηση από τους διεθνείς τοκογλύφους ,ολιγωρούμε στο να διακρίνουμε κάποιον ταξικό συσχετισμό μεταξύ των δύο ‘’διλημμάτων’’.

Το κράτος ''δικαίου'', εκτελεί...

Ευρέως  γνωστή,είναι η λαϊκή ρήση ‘’τα φαινόμενα απατούν’’,κάτι που στην περίπτωση των σύγχρονων κρατών επιβεβαιώνεται.Για παράδειγμα,η ύπαρξη ενός κράτους και δη ενός κράτος δικαίου,συνιστά πέρα από τη διάκριση των εξουσιών,προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με κυριότερα,αυτό της ζωής και της αξιοπρέπειας.Στην ελληνική έννομη τάξη μάλιστα,το ύψιστο αυτό δικαίωμα κατοχυρώνεται στο άρθρο 2 ,παράγραφος 1 του Συντάγματος,όπου τονίζεται ότι ‘’Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας’’,ενώ στο άρθρο 7,παράγραφος 2,θεσπίζεται η απαγόρευση των βασανιστηρίων,’’οποιασδήποτε σωματικής βλάβης ή κάκωσης..και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας’’.Η πραγματικότητα ωστόσο,διαψεύδει τα δεδομένα και αποδεικνύει πως ένα κράτος,είναι κράτος ‘’δικαίου’’,επιδερμικά και μόνο.

Για τη ''λαϊκή'' κυριαρχία

Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας δεν είναι ασυνήθιστη στη ρητορεία των πολιτικών,των δημοσιογράφων και ευρύτερα σε κάθε φάσμα ανθρώπων που θεωρούνται αντιπρόσωποι και υπερασπιστές του λαού.Άλλωστε,η έννοια αυτή αποτελεί σύμφωνα με το άρθρο 1,παράγραφος 2 του Συντάγματος ‘’θεμέλιο του πολιτευματος’’,ενώ στο άρθρο 3 συμπληρώνεται ότι ‘’όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό,υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα’’.Ωστόσο,αξίζει να αναλύσουμε κατά  πόσο λαϊκή είναι η κυριαρχία,και αν όντως στη σημερινή κοινωνία,επιτρέπεται να αναφερόμαστε σε ένα ‘’λαϊκό ή δημόσιο συμφέρον’’.Σκόπιμα,θα αφοσιωθούμε σε αυτήν την εξέταση,και λιγότερη σε εκείνη που αφορά το ‘’Εθνος’’.

Αρχικά,ο όρος ‘’λαϊκή’’ δεν είναι αρκετά εξειδικευμένος.Ο συντακτικός νομοθέτης,εννοεί είτε την πλειοψηφία του λαού είτε ολόκληρο το λαό.Αν δεχτούμε την πρώτη εκδοχή,η πραγματικότητα υπό κοινωνιολογική προσέγγιση την αμφισβητεί καθώς η πλειοψηφία του λαού μόνο κυρίαρχη δεν είναι.Ωστόσο,ο συντακτικός νομοθέτης  σε καμία περίπτωση δεν ήθελε η πλειοψηφία να επικρατεί έναντι της μειοψηφίας,γι’αυτό παραχώρησε τα ατομικά δικαιώματα,και κυρίως αυτό της ιδιοκτησίας με παρεπόμενη τη συμμετοχή του κάθε ανθρώπου στην έλευθερη αγορά.Έτσι η μειοψηφία,μπορεί να προστατεύεται (σχετικά με τί;)από το μεγαλύτερο μέρος του λαού,όμως  η ιστορική εξέλιξη αποδεικνύει ότι όχι μόνο προστατεύεται αλλά επικρατεί έναντι της πλειοψηφίας.Ο κάθε άνθρωπος,έχοντας τη δυνατότητα συμμετοχής στο ελεύθερο εμπόριο,μπορεί σταδιακά να συσσωρεύει μεγάλοςμέρος κεφαλαίου,και βάσει της ιδιοκτησίας να κατέχει τα  μέσα παραγωγής ,δηλαδή το δημόσιο πλούτο.Αυτές όμως τις ‘’ευκαιρίες’’,λίγοι τις καπηλεύονται και καταδυναστεύουν το πλήθος.Συνεπώς,για ποια λαϊκή κυριαρχία μιλάμε;