Ποιός πρέπει να φοβάται την αποχή και γιατί;

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20^ης Σεπτεμβρίου,μπορεί να ερμηνευθεί ως παράδοξο αλλά και ως αναμενόμενο,τόσο ως προς τα ποσοστά που συγκέντρωσε η καθεμία πολιτική δύναμη,όσο και ως προς το ποσοστό της αποχής.

Από τη μία πλευρά είναι παράλογο ή παράδοξο το εκλογικό σώμα να ψηφίζει κατά 80%  περίπου μνημονιακά κόμματα,επιλέγοντας ποιος φορέας θα εκτελέσει καλύτερα την καταδίκη ή την αυτοκτονία του,αποδεχόμενος την κυρίαρχη ιδεολογία για το ‘’αδιέξοδο των μνημονίων’’,ενώ παράλληλα να πριμοδοτεί με 7,1% το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής,συναινώντας σιωπηρά σε οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια ακολουθήσει.Από την άλλη πλευρά,το αναμενόμενο ήταν  ότι το ποσοστό της αποχής ανήλθε σε 43,91%,το οποίο υποτιμήθηκε ιδιαίτερα από πολιτικούς και πολιτικούς αναλυτές ή υποτελείς δημοσιογράφους,σίγουρα όχι άσκοπα.Κρίνεται λοιπόν αναγκαίο,να εξετάσουμε γιατί αυτό το ποσοστό ήταν αναμενόμενο,και κατά πόσο μπορεί να αποβεί εποικοδομητικό για την ανάδυση του εργατικού κινήματος.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριξαν πως το ποσοστό αυτό δε χρειάζεται να μας προβληματίζει.Όπως τονίζουν,πρόκειται για ένα κράμα πολιτών που άλλοι ένιωσαν προδομένοι από το ''ΟΧΙ'' στο δημοψήφισμα,άλλοι ήταν ετεροδημότες,άλλοι έτρεφαν μια απαξίωση ως προς όλα τα πολιτικά κόμματα.Χωρίς  να εθελοτυφλούμε μπροστά στην πραγματικότητα,αρκεί να κάνουμε μια περαιτέρω ερμηνεία και να συμπυκνώσουμε τις διαφορετικές εκδοχές της αποχής.Πρόκειται λοιπόν για μια ‘’κατεξοχήν κρίση του πολιτικού συστήματος.’’

Βεβαίως,αυτή η κρίση είναι απόρροια της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε.Ο θεσμός του κοινοβουλίου εκκωφαντικά,με ποσοστό 43,1% ,τυγχάνει ολικής απαξίωσης.Το κοινοβούλιο και τα αστικά πολιτικά κόμματα μετατρέπονται σε συνώνυμο του εκφυλισμού.Το ‘’Κοινωνικό Συμβόλαιο’’ έχει διαρραγεί.Ο κόσμος φοβάται να ακολουθήσει μία απ’τις ύψιστες αξίες του πολιτεύματος,τη λογική της ανάθεσης.Έχει σωστά διαγνώσει τις φρούδες ελπίδες που κάθε αντιπολίτευση αψηφεί μόλις γίνει κυβέρνηση.Οι συνθήκες είναι τελείως αντίθετες με περιόδους σταθερότητας του Κεφαλαίου,όπου τα αστικά κόμματα μιλούν για διαταξικά συμφέροντα και ενσωματώνουν κάθε λογής πολίτες στις τάξεις τους,ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης,μετερχόμενα τη δημαγωγία.Η ρητορεία αυτή την περίοδο της κρίσης ενισχύεται,αλλά δεν πείθει σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα.Η επιβολή  και του 3^ου μνημονίου έρχεται αντιμέτωπη με τα συμφέροντα των μικρομεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.Ο αστικός ηγεμονικός λόγος δε μπορεί πλέον πρόδηλα να συμβιβαστεί με την πράξη,δε μπορεί να συγκαλύψει ότι τα μέτρα που προβλέπει το 3^ο μνημόνιο είναι αντιλαϊκά,μια νομιμοποιημένη επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία.

Παρ’όλα αυτά,η αποχή είναι ως προς το μεγαλύτερο μέρος της αποϊδεολογικοποιημένη,παραμένει στατική,εκδηλώνει την αποστροφή προς το πολιτικό σύστημα,χωρίς να αναζητεί κάτι καλύτερο,κάτι ανατρεπτικό.Δεν καταφέρνει να ενοχλεί προς το παρόν κανέναν,ούτε έχει τη δυνατότητα να εκφράσει έμπρακτα την αντίθεση της απέναντι στο κοινωνικό σφαγείο που θα επιφέρουν τα νέα μέτρα.Αν και αντιλαμβάνεται πως το αστικό κοινοβούλιο δεν είναι αξιόπιστο,δρα απολίτικα και αδρανοποιείται.Απέναντι λοιπόν, σε αυτό το αδιέξοδο και στην απογοήτευση για τα σαθρά θεμέλια του συστήματος και του κοινοβουλίου,όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της  αντικαπιταλιστικής Αριστεράς  οφείλουν  να λύσουν το αδιέξοδο της μεγάλης μάζας,να παρουσιάσουν πειστικά τον εναλλακτικό δρόμο που προβλέπει έξοδο από τη νεοφιλελεύθερη ως προς τη δομή Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη,θέτοντας φραγμούς στην οικονομική εξόντωση της πλειοψηφίας το λαού που πλήττεται, με την κατάργηση των μνημονίων και τη διαγραφή ενός  χρέους που ποτέ δε δημιούργησε ο ίδιος.

Επομένως,είναι χρέος των δυνάμεων αυτών να αποσαφηνίσουν πως  η είσοδος στο κοινοβούλιο δεν είναι αυτοσκοπός,αλλά εργαλείο ταξικής πάλης,και το βασικό επίδικο για να εκφραστεί το ''ΟΧΙ μέχρι τέλους'' και όχι μέχρι τη μέση,είναι η ανάπτυξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος ως αντίποδας στο  αστικό ιδεολόγημα της ανάθεσης.Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος της τωρινής αποχής δε θα παρατηρεί παθητικά τις ιστορικές εξελίξεις,αλλά θα καταστεί κινητήριος δύναμη αυτών.Και τότε δε θα ‘’πρέπει’’ να φοβάται κανείς,αλλά θα είναι τετελεσμένο γεγονός.