Είναι το δημοψήφισμα πεδίο ταξικής πάλης;

Αν εξεταστεί με μια ιδιαίτερη επιπολαίοτητα και επιφανειακά το ερώτημα αυτό,σίγουρα η απάντηση δε θα είναι δύσκολη.Το ‘’δίλημμα’’ που θέτει η κυβέρνηση με το ερώτημα της στο δημοψήφισμα, που προκήρυξε αιφνιδιαστικά ,είναι ‘’ΝΑΙ’’ στο πρόγραμμα που προτείνουν οι δανειστές και ‘’ΟΧΙ’’ στην σκληρή  αυτή πρότασή τους.Αυτό σημαίνει πως,όπως διευκρίνισε ο πρωθυπουργός,ακόμα και σε περίπτωση που επικρατήσει το ‘’ΟΧΙ’’ θα ξεκινήσει νέος κύκλος διαπραγματεύσεων ώστε να υπογραφεί ένα νέο,λιγότερο επιβαρυντικό συγκριτικά με το προτεινόμενο,’’Σύμφωνο Ανάπτυξης και Προόδου’’.Άρα  εφόσον το αποτέλεσμα θα είναι πάλι η χρηματοπιστωτική και πολιτική εξάρτηση από τους διεθνείς τοκογλύφους ,ολιγωρούμε στο να διακρίνουμε κάποιον ταξικό συσχετισμό μεταξύ των δύο ‘’διλημμάτων’’.

Ωστόσο,το δημοψήφισμα αυτό επιβάλλεται να αποτελέσει τροφή για σκέψη και ενδελεχή ανάλυση των επιμέρους ζητημάτων για τον κόσμο της Αριστεράς.Αρχικά,αν αναλογιστεί κανείς τα-επαίσχυντα- μέτρα που προτείνουν οι δανειστές(23% του Φ.Π.Α στα ξενοδοχεία και στις υπηρεσίες εστίασης,κατάργηση του ΕΚΑΣ,μείωση των συντάξεων,διατήρηση του ΕΝΦΙΑ,ιδιωτικοποιήσεις,αναθεώρηση των υφιστάμενων πλαισίων συλλογικών απολύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τα λοιπά),ορθολογικά συμπεραίνει πως την ερχόμενη Κυριακή το ‘’ΟΧΙ’’ θα αδράξει ποσοστό..100%.Όμως,χωράει ο ορθολογισμός μπροστά στην ύπαρξη κοινωνικών τάξεων;

Η απάντηση είναι σαφής.Ο ορθολογισμός μπορεί να λαμβάνεται υπόψη όχι όμως ξεχωριστά από την ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων,αλλα σα μια αδιαχώριστη ενότητα.Ο ιστορικός υλισμός,προβλέπει μεταξύ άλλων ότι το ‘’κοινωνικό είναι’’ καθορίζει τη συνείδηση.Εν ολίγοις,το ‘’κοινωνικό είναι’’,δηλαδή η κοινωνική τάξη και οι υλικοί όροι ζωής του καθενός,διαμορφώνουν  τη συνείδηση του να αντιλαμβάνεται,να σκέφτεται και να αποφασίζει ανάλογα.Εν προκειμένω,οδηγούμαστε χωρίς εμπόδια σε ορισμένα συμπεράσματα.Στο επερχόμενο δημοψήφισμα αυτοί που θα ψηφίσουν ‘’ΝΑΙ’’ στα μέτρα των δανειστών,είναι αυτοί που στα χρόνια του μνημονίου δεν υπέστησαν ουδεμία ή εστω αμελητέα πληγή.Δηλαδή,η κυρίαρχη-αστική τάξη,που κατάφερε να αυξήσει το κέρδος της κατά 50% του ΑΕΠ της χώρας,τη στιγμή που 1,5 εκατομμύρια κόσμος ήταν άνεργος και 6 εκατομμύρια ζούσαν κάτω από τα όρια της ανέχειας και της ελαστικής εργασίας.Αυτή η ανισότητα,αποδεικνύει παράλληλα πως ‘’ΟΧΙ’’ θα ψηφίσει εκείνη η τάξη που εξακολουθεί να ζει κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες επισφάλειας και εκμετάλλευσης.Αυτή η τάξη δεν είναι άλλη από την καταπιεζόμενη τάξη,την εργατική.

Παρ’όλα αυτά,το κρινόμενο αποτέλεσμα δε θα επέλθει από αυτές τις δύο τάξεις.Εκείνη που τελικά θα κρίνει την έκβαση είναι η μικροαστική τάξη,μεσαία τάξη(ο μικρός βιομήχανος,ο μικρός έμπορος,ο αγρότης).Η τάξη αυτή όπως τονίζει ο Καρλ Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο είναι συντηρητική και αντιδραστική,και όχι επαναστατική γιατί ‘’ζητά να στρέψει τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω.’’Το είδος των τάξεων αυτών παρουσιάζει ένα βασικό χαρακτηριστικό:Δε θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα,φοβούνται τον αφανισμό με αποτέλεσμα να θεωρούν πως τα συμφέροντα αυτών είναι τα ίδια με την αστική τάξη.Έτσι οδηγούμαστε σε μία ακόμα υποδιαίρεση.Συγκεκριμένα,ένα μέρος της μικροαστικής τάξης,θα απαντήσει ‘’ΝΑΙ’’ στο δημοψήφισμα και ένα άλλο ‘’ΟΧΙ’’ με βάση πόσο καταπιέστηκαν τα χρόνια του μνημονίου.Αξιοσημείωτο ωστόσο είναι πως αυτή η τάξη όσο και το λούμπεν προλεταριάτο(η εργατική τάξη που έχει απωλέσει την επαναστατική και την ταξική της συνείδηση) βρίσκονται σε πλήρη εξάρτηση από τον ατομικισμό και τα αστικά-συστημικά ΜΜΕ είναι εκείνα που διαμορφώνουν την πολιτική τους βούληση.Εξαιρέσεις βέβαια,υπάρχουν και στην ίδια την αστική τάξη,καθώς ένας κύκλος της επιχειρηματικής ελίτ είναι υπέρ της ρήξης,με τους υπάρχοντες βεβαίως οικονομικούς κανόνες.

Ποιο είναι,επομένως,το καθήκον,της επαναστατικής Αριστεράς τις ερχόμενες μέρες;Προσωπικά,θεωρώ πως η επαναστατική Αριστερά πρέπει να πάρει με το μέρος της την μικροαστική τάξη,της οποίας η συνδρομή είναι αναγκαία και για τη θετική έκβαση μιας κοινωνικής επανάστασης.Είναι υποχρέωση της να μιλήσει ανοιχτά στην τάξη αυτή για το καπιταλιστικό χρέος και τον εναλλακτικό δρόμο,που αποβλέπει στην έξοδο από το Ευρώ,υιοθετώντας παράλληλα το μεταβατικό πρόγραμμα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των χαμηλώτερων στρωμάτων της κοινωνίας που υφίστανται ανηλεώς οικονομική αφαίμαξη.Έτσι λοιπόν,πίσω απ’το ψευδοδίλημμα ‘’ΝΑΙ’’ ή ‘’ΟΧΙ’’ που εγγυάται τη συμπόρευση μας με το λάκκο των λεόντων(χαρακτηρισμός της ΕΔΑ για την ΕΟΚ),είναι αναγκαίο να προβληθεί ένα περαιτέρω ‘’ΟΧΙ’’ στο κοινωνικό σφαγείο που απομυζά την προλεταριακή και τη μικρομεσαία τάξη.

Επιλεκτικά,αντιλαμβανόμαστε ότι το δημοψήφισμα μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο ταξικής πάλης και κοινωνικών συγκρούσεων της ερχόμενες μέρες.Μέχρι τότε…

Άλλοι ‘’Μένετε Ευρώπη’’,άλλοι τρώγομεν τις πέτρες…